Badania behawioru żywieniowego

Materiał zarybieniowy, podchowywany w wylęgarni w obsadach jednogatunkowych, często ma słabiej wykształcone reakcje obronne na ataki drapieżników. Nie posiada on umiejętności rozpoznawania drapieżnika i unikania zagrożenia (odruchu ucieczki). Wykazano jednak, że ryby z akwakultury po zarybieniu (uwolnieniu do zbiorników naturalnych)  dość szybko są w stanie rozwinąć odpowiedni behawior w rezultacie doświadczeń własnych, czy też interakcji społecznych. Obecność drapieżnika rozpoznają one za pomocą substancji alarmowej syntetyzowanej w wyspecjalizowanych komórkach naskórka. Jest ona uwalniana do wody na skutek okaleczenia powierzchni ciała, np. w efekcie ataku. Drugim źródłem informacji o zagrożeniu jest specyficzna substancja pochodząca od samego drapieżnika, określana jako „zapach drapieżnika”. Doświadczenia laboratoryjne wykazały, że ryby hodowlane reagują na sam „zapach drapieżnika”, nawet bez wcześniejszych kontaktów z nim.

W projekcie „Rega” rybom (pstrąg potokowy i troć) przez 4 tygodnie podawano: (I) wyłącznie żywy pokarm (narybek), (II) żywy pokarm (narybek) + funkcjonalna pasza komponowana przez 2 tygodnie i przez kolejne 2 tygodnie wyłącznie żywy pokarm (narybek), (III) wyłącznie funkcjonalną paszę komponowaną i (IV) wyłącznie standardową paszę komponowaną. W sumie obsadzono 24 baseny podchowowe (12 pstrągiem potokowym i 12 trocią). W tym czasie na bieżąco zbierano informacje o warunkach środowiskowych podchowu, analizowano efektywność pobierania pokarmu przez młodociane ryby łososiowate, a także inne wskaźniki hodowlane. Pomiary ryb przeprowadzono na początku podchowu (próba początkowa) i po 2 oraz 4 tygodniach testu. W tym czasie pobrano również próby krwi do oznaczeń:

- morfologii krwi (patrz: Badania morfologiczne krwi);

- wskaźników osocza (patrz: Badania wskaźników biochemicznych osocza);

- poziomu kortyzolu (patrz: Badania hormonu stresu);

- poziomu odporności nieswoistej (patrz: Badania odporności ryb).

Materiał badawczy (stadia młodociane ryb łososiowatych) pochodził z Zakładu Hodowli Ryb Łososiowatych w Rutkach Instytutu Rybactwa Śródlądowego w Olsztynie (ZHRŁ IRS w Olsztynie), w którym również  przeprowadzono opisywane powyżej badania behawioru żywieniowego. ZHRŁ IRS w Olsztynie zajmuje się pracami selekcyjnymi prowadzonymi na rybach łososiowatych i dysponuje odpowiednią infrastrukturą techniczną do realizacji tego typu projektów badawczych. Posiada halę podchowową wyposażoną w ok. 200 różnej wielkości basenów wykonanych z tworzywa sztucznego i 28 zbiorników z betonu. Dodatkowo ZHRŁ IRS w Olsztynie dysponuje 74 zewnętrznymi stawami betonowymi (o różnej kubaturze). Jednostka ta legitymuje się dużym dorobkiem naukowo-wdrożeniowym, specjalizuje się m.in. w różnego rodzaju testach żywieniowych prowadzonych na rybach łososiowatych. Współpracuje z wieloma instytucjami związanymi z akwakulturą ryb łososiowatych.